چه خوش بی مهربانی هر دو سر بی...

**********

 هر چیزی تو این دنیا باید به اندازه باشه. کمتر و بیشترش همیشه آسیب زننده ست.چه مادی باشه چه معنوی. اخلاقی باشه یا رفتاری ...

اصلا حدیث داریم در این زمینه که :

                                   «خیرُ الاُمورِ اوسَطُها» 

                                بهترین کارها میانه رویست.

و ما هر چه می کشیم از این افراط و تفریطه. اینکه زیاد میخوریم , می خوابیم , خرج می کنیم , محبت می کنیم...

بله محبت زیادی هم آسیب زننده ست.و من در این سالهای اخیر چه ضررها و تلخی ها که از این مهربانی بیش از حدم ندیدم. از اینکه هیچ وقت دلم نخواست دلی رو بشکنم , از اینکه دلم نخواست عواطف کسی رو جریحه دار کنم , دست رد به سینه کسی بزنم , امید کسی رو ناامید کنم , خاطری رو آزرده کنم ...

 اما خودم رو شکستم , ندیده گرفتم, به فشار و سختی انداختم , دردسرها کشیدم.

گاهی از مهربونی بیش از حد خودم احساس حماقت می کنم و حالم از خودم بهم می خوره. از اینکه چشم رو خیلی از رفتارها بستم اما انگ نفهمی خوردم حالم بد میشه.از اینکه به همه مِهر دادم و جاش مُهر سوء ستفاده خوردم خسته شدم...